بسم الله النور
سلام آقای خوبم
اسعدالله ایامکم و رفع الله مقامکم
آقاجانم اجازه!
مربی پرورشی بود، با همه مسئولیت هایی که روی دوشش احساس می کرد و البته نگران از همه کم کاری هایش
بنا به روال سالهای گذشته، جشنواره فرهنگی هنری آموزش و پرورش شروع شد.
معاون پرورشی بنا به دغدغه مسئولین مدرسه، هم و غمش را روی سرود گذاشت. بسیار با بچه ها کار کرد، با دانش آموزان دختر دوره متوسطه.
روز موعود فرا رسید، روز مسابقه!
بچه ها بعد از کلی تلاش عازم محل مسابقه شدند. کلی هم برای تخلیه استرس شان، در مسیر در مینی شعر خواندند (از نوع هرچه که دلشان میخواست!) و کلی هم جیغ و سوت زدند!
خلاصه مسابقه اجرا شد و دانش آموزان رتبه اول را کسب کردند و به مرحله استانی صعود کردند.
حالا باید تلاش بیشتری می کردند. تلاش هم کردند اما نه به اندازه تلاششان در مرحله ناحیه!
وارد محل مسابقه شدند. اول هیبت گروه هایی که نوبت اجرایشان قبل از آنها بود آنها را کمی ترساند! اما اتفاق دیگری توجه برخی شان را توجه کرد. البته بهتر بگویم برخی را نگران کرد، چون برای همه مهم نبود!
حضور چند نفر آقا در سالن مسابقه!
از همه بیشتر مسئولین مدرسه که همراه رفته بودند شاکی شدند.
معاون مدرسه با یکی از مسئولین مسابقه صحبت کرد و گفت که وقتی دانش آموزان ما سرود می خوانند آقایان نباید در سالن باشند.
آنها قبول کردند.
مسابقه برگزار شد. بچه ها پس از اجرا سوار مینی بوس شدند و برگشتند و باز هم همان قصه سوت و شعرخوانی و کف و جیغ و . . .
و این وسط یک سوال برایش ایجاد شد:
فرق اون آقایون مسئول با آقای راننده چی بود ؟!
